Chalras, Arthur Ruin

" Gece karanlıksın beni de sakla! " Kendi kendine konuşarak evinin kapısını kapattı ve karanlık sokağa doğru ilerlemeye başladı. Toprak kokusu bütün benliğini sarmış, kendinden geçmesini sağlamıştı. Ara sokaklardan hızlıca geçerken paltosu rüzgarın etkisiyle hareketlenmiş, girdiği sokağın başında uyuya kalan ayyaşlar sayesinde bütün benliğini saran o toprak kokusu yerini iğrenç bir alkol kokusuna bırakmıştı. Bu yüzden de paltosuna sarınmak istiyordu ama ne yazık ki kendini bu iğrenç kokudan korumak için bile vakti yoktu. Ayak sesleri taş sokaklarda yankılanırken, neredeyse koşarak ilerliyordu. Evinden birkaç sokak ötedeki ailesinin malikanesinden acil bir çağrı almıştı. Neler döndüğünü anlayamamış, bu yüzdendir ki eve gidip öğrenme isteği hissetmişti. Sokağın sonundaki dev yapıyı görünce ufak da olsa bir rahatlık hissi duydu. " En azından ev yanmamış. " Bu kadar ciddi ne olabileceğini düşünerek eve doğru ilerlemeye başladı. Işıklar kapalıydı. İçini kemiren kurdun sesini bastırarak kapıyı araladı. Kapı gıcırtılarla açılırken Ruin her türlü tehlikeye karşı tetikte görünüyordu. Bir adım geri çekildi ve hiçbir tehlike olmadığını görünce temkinli bir şekilde içeri süzüldü. İçerisi sokak lambaları sayesinde biraz da olsa aydınlanmıştı. Siyah paltosunun kapüşonunu geriye attı ve odaya göz gezdirdi. İlerideki kapıdan süzülen hafif mum ışığından başka ışık kaynağı yoktu. " Nasıl bir oyun bu?! " Sinirli bir şekilde ışığın geldiği kapıya doğru yavaşça yürümeye başladı. Kapıya iyice yaklaştığında içeriden ufak ayak sesleri işitti. Herhangi bir tehlikede kendini savunabilmesi için tetikteydi. Eli kapı kolunun üzerinde içeridekinin yavaşça uzaklaşmasını bekledi. Ayak sesleri uzaklaştığında kapıyı hızlıca savurdu ve içeri doğru atıldı. " Efendi Ruin?! " o cırtlak sesiyle Ruin' in kulaklarını tırmalaması yetmiyormuş gibi elinde taşıdığı tepsiyi de kendi suratına vurmuştu. Ruin şaşkın bir şekilde Cadse' nin elindeki tepsiyi almış, aynı şaşkın ses tonuyla neden çağrı aldığını sormayı düşünüyordu. " Cadse... Neden bana bir çağrı gönderdin?! " Masanın hemen yanındaki sandalyelerden birini almış, son günlerde yaşadığı uykusuzluktan yorgun düşmüş şekilde oturmuştu. Cadse hata yaptığını anlayınca kafasını en yakındaki cisimlere vurmaya başladı. Taş gibi sert kafasından çıkan seslerin arasında " Aptal... Salak... Hata yaptın. Hata, hata, hata... Aptal... " gibi bağırdığı küfürler, aşağılamalar ve sövmeler işitiliyordu. Ruin oturduğu sandalyeden kalktı ve kafasını masanın metal ayağına vuran hizmetçisinin yanına gitti. Ama Cadse kurulmuş bir oyuncak gibi etrafa kafa atmaya çalışıyor, Ruin' in elinden kurtulmaya çalışıyordu. Ruin en sonunda sinirlendi ve bağırmaya başladı. " Dur! Ah! Dur! Emrediyorum... " Cadse her an ağlayacakmış gibi kocaman gözlerini iyice açmış Ruin' in gözlerinin içine bakıyordu. " Hata yaptım, efendim. Sizi çok erken çağırdım. " Ruin sıkıntılı bir şekilde odanın içinde bir o yana bir bu yana yürümeye başladı. Bir yandan da düşünüyordu. Beni erken çağırdığına göre yine çağırması gereken bir zaman olması gerekiyordu. Niye bu kadar zor? Bu adamın hata yapmasından bıkmıştı artık. Zamanını boşa harcamaktan başka hiç bir işe yaramıyordu. Bütün günün yorgunluğu kendisini hissettirmeye başlamıştı artık. Yakınlarda ki sallanan bir sandalyeyi çekti ve oturdu.

Cadse' nin yüzünde anlayamadığı bir sırıtış vardı. Sanki yaptığı bu yanlıştan dolayı mutlu olmuştu. O kocaman gözlerini açmış kapıdan bir şeyin girmesini bekler gibiydi. Ruin içeride ki odalardan tıkırtılar duyduğunda odanın gölge olan ve kapıdan giren kişi veya kişileri net bir şekilde görebileceği başka bir noktaya geçti. Kapının kolu yavaşça dönmeye başladığı anda Cadse Ruin’ in daha önce hiç görmediği gizli bir geçitten geçip Ruin’ i gelen misafirle baş başa bırakmıştı. Ruin misafirin odaya girmesini beklerken çok gerilmişti. Hafiften hırlayarak beklemeye koyuldu. Kapı açıldığında içeri bir silüet süzüldü ve ardından kapıyı sertçe kapattı. Ruin daha fazla bekleyemeyeceğini anladığı anda odaya giren karaltının üzerine atılmıştı. Silüet daha fazla direnemeyip büyük patırtılarla kendini yerde bulmuştu. Ruin yanına gidip pelerininin kapüşonunu kaldırdığında ona saldırmayı planlayan kişiyi hemen tanımıştı. Coraline Cynthia Xavier. Aynı dönemde okumuş ve mezun olmuşlardı. Sarı saçlı cadının suratında sinirli bir ifade belirmişti. " Sinirlenince çok tatlı oluyorsun hayatım. " Coraline daha da sinirlenmiş gözüküyordu. Benim ellerimde ölmek. Ne acıklı bir son ama... " Seni ne yapmalıyız? " dedi. Aslında kendi kendine konuşmayı pek sevmezdi ama Coraline’ le konuşmak pekte mühim bir olay değildi. Coraline’ i kollarından yere bastırıyordu. Belli ki yalnız gelmişti. Ruin’ e de yardım gelmeyeceği çok açık ortadaydı. Cadse’ nin hainliği de aşikardı. Coraline hırlamaya başlamıştı. “ Aç mısın? ” Dalga geçerek cebinden bir şişe çıkardı ve yavaşça kafasına dikti. Dudaklarını sildi ve Coraline’ in üzerinden kalktı. Coraline ürkek tavırlarla yerden kalktı ve Ruin’ i süzmeye başladı. “ Gidebilirsin. Bugün iyi günümdeyim. ” Coraline teşekkür bile etmeden hışımla evden çıktı ve ormanda gözden kayboldu. Ruin kızın koşarken çıkardığı ayak sesleri kaybolana kadar bekledi ve Cadse’ nin kaçtığı deliği kontrol etti. Evin dışına çıkan bir tünele benziyordu. Kısa zamanda kapattırması gerekiyordu. Kendi kendine söylenerek evi terk etti.

Kurgu ~ 25 Puan
Betimleme ~ 22 Puan
İmla Kurallarına Uygunluk ~ 18 Puan
Renklendirme ~ 10 Puan
Gerekli Uzunluk ~ 10 Puan
Akıcılık ~ 10 puan


95 puan ^^