Oksana Mura

Yalnızlık… İşte uzun zamandır olan şey bu. Ailemi hiç görmedim. Babam bir Moroi annemse onun gardiyanı, yani bir Dampirmiş. Normalde böyle şeyler olmaz, demek istediğim bir Moroi bir Dampirle ilişkiye girdikten sonra onu bırakır. Ama babam bırakmamış. Hatta Tanrı’nın komedi anlayışımıdır bilinmez birbirleri için ölmüşler. Ölüm bile ayıramamış onları, sonsuzluklarında yan yana uzanmışlar. Aşk… İşte tam anlamıyla bu.

Hayat ilginç. Galiba ben de öyleyim. Annem beni bir ağaç kavuğuna saklamış, beni gardiyanlar bulduğunda hiç ağlamamışım. Gardiyanlar beni bulduklarında akademiye getirmiş. Ben de o zamandan beri buradayım. Pek odamdan çıkmadığım için kimseyi tanımıyorum. Gardiyanlar zamanla değişti, öğrencilerde. Nadiren dövüş teknikleri çalışmak için herkes uyuduktan sonra çıkıyorum. Şu ana kadar pek dövüşmedim ama samandan adamların pestilini çıkarıyorum diyebilirim memnuniyetle. Kavgalarımda iyiyimdir aslında. Az da olsa kimle dövüştüysem yendim. Belki de bunu intikam duygum ve sinirli yapımdan kaynaklanıyor. Evet, doğru anladınız sinirli biriyim ve kendimi kontrol etmekte güçlük çekiyorum.

Dersler, dersler… Bıktım artık derslerden. Artık o lanetli yaratıkların kafasını koparmak istiyorum. Bu hangi yöntemle olursa olsun. Benim tercihim kılıç, canlarını yakabileceğini umuyorum. Bugüne kadar hiç öldürmedim. Öğretmenlerim gerekmemesini ummamı söylüyorlar, nasıl böyle konuşabiliyorlar? Onları hiç anlayamıyorum. Onların da beni anladığını pek sanmıyorum. Açıkçası umursamıyorumda. Bir an önce mezun olup Strigoi öldürmek istiyorum.

Ölüm… Bu kelime içimi ürpertiyor aslında. Belki de hiç görmediğim ailemin kabuslarına yol açtığı için. Aslında ölümden korkmuyorum ama hoşlanmıyorumda. En azından annem babamlaydı, peki ben ölürken kiminle olacağım? Daha önemlisi ölürken yanımda biri olacak mı? Hiç sanmıyorum. Bugüne kadar kimseye ihtiyaç duymadım, umarım duymamda. En iyi arkadaşım bana bunu sorduğunda ona aynen böyle diyorum ve o homurdanıyor. Erkekleri ve onlarla takılmayı seviyorum ama hepsi o kadar. Bunları duyunca bakışları yumuşuyor ve beni ikna edebileceğini düşünüyor. Aslında birine bağlanmamam istemediğimden değil, birinin benim yerime veya benim için ölme korkusundan. Ve kendimi kaybetmek… İşte o en kötüsü olurdu.

Zaman… İşte o dövüşmek için yakalayamadığım bir şey. Sürekli kaçıyor, o kadar hızlı ki! Su gibi akıp gidiyor. Öylesine tuhaf geliyor ki bana… Birinci sınıfı dün gibi hatırlıyorum. İlk dövüşümü. Karşımda yenilen kızın tepkisini. Sonra ilk defa bir erkekle dövüş yapmam. İkinci sınıftaydım, kendimden emindim. Karşımdaki de öyleydi. Beni yeneceğini düşünüyordu ama olmadı. Hala kendime güveniyorum. Başaracağım. Belki de o kadar da güvenmiyorum kabul. Ama Strigoilerin hepsini öldürebileceğimizi umuyorum…


Not:Umarım en az beşinci sınıf yaparsınız. Üzülerek belirtiyorum ki evde internetim olmadığı ve üniversite hazırlıkları yüzünden sürekli siteye, yani derslere katılamayacağım.