Ethan Sharp

Ethan gece yarısı yalnızca baykuş seslerinin duyulduğu bir sokakta hızlı adımlarla ilerliyordu. Sokağın sonundaki yıkık dökük, eski bir ahşap ev ağaçların arasından gecenin karanlığında az da olsa görünüyordu. Ethan eve yaklaştığında evde hiçbir ışığın yanmadığını gördü, ev sanki terk edilmiş gibiydi. Ahşap eve yaklaştığında kalp atışları biraz da olsa hızlanmıştı. Ne de olsa ne zamandan beri beklediği ana çok az kaldığını biliyordu. Bunu bilmek bile onu gerçekten az da olsa heyecanlandırmıştı.

Ahşap evin kapısının önündeyken saatini göz hizasına getirip baktı. Saat altıyı çeyrek geçiyordu. Sağ eliyle kapıya 4 kez vurdu ve zili 10 saniye kadar çaldı. O sırada kapının sağ üst tarafındaki küçük bir pencereden bir sarı ışık sızdığını gördü. Ethan ışığı gördükten sonra kapıya 5 defa daha vurdu. Çok kısa bir süre sonra sarı ışık söndü ve içerideki bir adam kapıyı hafifçe araladı. Ethan aralanan yerden küçük adımlarla eşikten içeriye girdi.

İçerisi dışarıdan göründüğünün aksine ahşap değil duvardı ve beyaz bir ışık yanıyordu. Eve ilk kez girmişti ve çok şaşırmıştı. Dışarıdan ev hiç böyle görünmüyordu. Kapıyı açan adam ‘’Efendi sizi bekliyor’’dedikten sonra kapıyı kapattı. Ethan yavaşça merdivenlere doğru yöneldi ve merdivenleri korkuluğundan tutarak ağır ağır çıktı. Üst kata çıktığında geniş bir holde 2 adet kapı gördü. Kapılar mavi ve kırmızı renklerdeydi. Ethan mavi olan kapıya doğru yöneldi ve kapıyı sonuna kadar açtı. İçerisi tamamen karanlıktı fakat yalnızca kapının önünde aydınlıkta kalan bir sandalye görünüyordu. İçeriden yaşlı bir ses tonuyla bir adamın ‘’İçeri gel evlat beklediğin gün geldi, önünde ki sandalyeye otur ve beni iyi dinle’’ dediğini duydu. Kapının önündeki sandalyeye yavaşça oturdu ve sesin geldiği yöne doğru düşünceli bir ifade ile baktı ne de olsa bu adamın dedikleri onun bundan sonraki hayatını büyük oranda etkileyecekti. Uzun süredir şu an görüştüğü yaşlı adamın bu konuşmayı yapmasını bekliyordu. Bu istek onu o yaşlı adamın karşısında düşündüğünden fazla heyecanlandırmıştı yine de kendinden emin bir ses tonuyla ‘’Peki efendim! Sizi dinliyorum.’’ dedi.

Ethan yaşlı adamın sertçe öksürdüğünü ve ardından derin bir nefes alıp verdikten sonra da ‘’Evet Ethan, bu anı ne kadar uzun süredir beklediğini biliyorum, lafı fazla uzatmayacağım. Sana vereceğimiz belgeler şu an oturduğun o sandalyenin minderinin altında. Minderi kaldır ve belgeleri oku daha sonrada belgeleri tekrar minderin altına yerleştir. Unutma o bilgiler çok özel, bunu sen de çok iyi biliyorsun, bundan dolayı belgeleri sana vermeyeceğiz.’’ dedi. Ethan bu sözleri duyduktan sonra sandalyeden yavaşça kalktı. Yüzünde gerçekten meraklı bir ifadeyle yaşlı adama doğru bakarak adamın söylediklerini başıyla onayladı. Daha sonra hafifçe sandalyeye doğru döndü ve minderi sol eliyle kaldırıp sağ eliyle de belgeleri aldı ve Belgeleri yavaşça okumaya başladı. Belgeleri iyice okuduktan sonra minderi tekrar kaldırarak belgeleri minderin altına bıraktı. Yaşlı adama doğru döndü ve ‘’Efendim görevimi en iyi şekilde yerime getireceğime ant içerim’’ dedi ve başıyla yaşlı adamı selamladı. Adam ‘’Peki, o halde gidebilirsin fakat sana yol gösterici bir söz söyleyeceğim; Bir Filipin atasözü cennete gidene dek talihine güvenmemeni söyler, bu sözü asla unutma. ‘’ dedi

Ethan yavaş adımlarla odadan dışarıya çıktı ve merdivene doğru yöneldi. Merdivenin başında bir an durdu ve çıktığı mavi kapıya bakarak kendi kendine ‘’Bu adam ne demek istedi şimdi bu sözle?’’ dedi. Merdivenleri hızlıca indi ve eve geldiğinde ona kapıyı açan adamı kapının önünde gördü. Adam ‘’ İyi sabahlar Bay Ethan’’ dedi ve kapıyı tekrar açtı. Ethan hafifçe gülümseyerek ‘’Size de iyi sabahlar bayım ‘’ dedi ve kapıdan dışarıya yavaşça çıktı. Ethan evden uzaklaşırken kapı hızlıca kapandı ve Ethan sabahın ilk ışıkları ve ağaçların sallanan yaprak sesleri eşliğinde yavaşça geldiği yöne doğru gitti.

Kurgu ~ 20 Puan
Betimleme ~ 23 Puan
İmla Kurallarına Uygunluk ~ 20 Puan
Renklendirme ~ 8 Puan
Gerekli Uzunluk ~ 10 Puan
Akıcılık ~ 9 puan


Toplam : 90 Puan