Görev Seni Çağırıyor

Enzo, sağ elinde tuttuğu sarı zarfla Roma'daki San Carlo al Corso Kilisesi'nin bahçesinde amaçsızca bekliyordu. Pederin az önce kendisine vermiş olduğu zarfı henüz açmamıştı ve içinden çıkan talimatın kendisini dünyanın neresine sürükleyeceğini merak ediyordu. Bir an için pederin az önce dediklerini anımsadı:

"Evlat, gereken bilgiler içinde, bu sefer biraz uzun bir yolculuk olacak. Sana güveniyoruz."

Kendi kendine tekrarladı:

"Bu sefer uzun bir yolculuk olacak."

Ne kadar uzak bir yere gidebilirdi ki? En son gerçekleştirdiği görevde Mısır'a gitmiş ve mensubu olduğu grubun kendisi gibi dünyanın başka yerlerinden gelen avcılarıyla birlikte, Striogi Klanlarından birinin liderinin peşine düşmüşlerdi. Yaklaşık bir hafta süren takipten sonra, klan liderini, yanındaki adamlarıyla birlikte bir sığınakta pusuya düşürüp, lanetlenmiş ruhlarını ait oldukları yere göndermişlerdi.

Mısır'dan daha uzak olabilir miydi? Evi saydığı Roma'dan ayrılmaktan pek hoşlandığı söylenemezdi. Bu şehirde doğmuş, avcı olabilmek için burada eğitim görmüş ve görev haricinde de şimdiye kadar burada yaşamıştı. Ancak yapacak birşey yoktu, görev talimatı kendisine çoktan verilmişti ve biliyordu ki, bir avcı her ne olursa olsun daima görevine sadık olmalıydı. Koşulsuz itaat esastı.

Bu düşünceleri kafasından geçirirken çoktan kilisenin bahçesinden çıkmış, sokakta ağır adımlarla ilerlemeye başlamıştı bile. Arabasını kilisenin bulunduğu sokağın iki blok ilerisine parketmişti. İzlenme ihtimaline karşı, kiliseye gelirken kullandığı yoldan farklı bir yol izledi ve arabasına ulaştı. Bakışlarıyla etrafı kolaçan ettikten sonra arabasını kapısını açtı ve şoför koltuğuna oturdu. Zarfı araca biner binmez sağ ön koltuğa fırlatmıştı. Anahtarı ağır hareketlerle kontağa taktı ve çevirmeden önce her sefer hissettiği ölüme yakınlık hissini o an da hissetti. Derin bir nefes alıp verdi ve kontağı çevirdi. Motor çalışmıştı ve Enzo hala tek parça halindeydi. Hafifçe gülümseyerek, "Cennet için daha çok erken" diye içinden geçirdi.

Eve gitmek istemiyordu, evinde görev talimatını içeren bir evrakla istemediği şahıslara yakalanmak hiç de hoş olmazdı. Aracını sakin sayılabilecek bir muhite çektikten sonra, sağ ön koltuktaki zarfı eline aldı ve nihayet açma cesaretini kendinde toplayabildi. Zarfın kapağındaki tanıdık amblemli mühürü kırarken bir an için bu akşam öpmüş olduğu pederin yüzüğü gözünün önünde canlandı. Pederin yüzüğünün üzerinde de aynı amblemden bulunuyordu ve amblem "Kardeşlik" diye isimlendirilen avcı örgütüne aitti. Zarfı açtıktan sonra içindeki belgeyi çıkarıp ilk sayfasını inceledi. Hedefinin isminden çok, hedefinin yaşadığı yer daha çok ilgisini çekmişti: "New York, ABD"

Daha öncesinde hiç Birleşik Devletler'de av peşinde koşmamıştı ve kader onu hiç beklemediği bir anda oraya yöneltmişti. Kalp atışlarının hızlandığını hissetti ve heyecanını bastırarak işine koyuldu. Zarfın içersine elini soktu ve yavaşça içindekileri çıkardı. Yarın sabaha ikinci sınıfta seyahat etmesini sağlayabilecek bir uçak bileti, farklı bir isme düzenlenmiş pasaport ve yine farklı bir isme ait New York'ta kullanabileceği bir kredi kartını inceledikten sonra hepsini belgelerle birlikte ceketinin iç cebine koydu. Zarfın içinden çıkanlara yabancı sayılmazdı, lakin işin ucunda New York bulununca heyecanlanmadığı iddia etmek ise olanaksızdı. Roma'yı ne kadar sevse ve buradan ayrılmak ona ızdırap gibi gelse de, New York'un ismini duyunca tüm bu duygularından sıyrılmış, atılacağı macerayı sabırsızlıkla beklemeye başlamıştı. Görev onu çağırıyordu...