Enzo Romano

Enzo, her zamanki ciddi surat ifadesi ile ağır adımlarla kilisenin merdivenlerinden yukarı doğru çıkıyordu. Kilisenin kapısına geldiği vakit bir an için duraksadı, hafifçe kafasını kaldırarak derin bir nefes alıp verdi ve kapıyı yavaşça kendine doğru çekti. Dışardaki soğuk havanın etkisiyle yeterince üşümüştü, bu sebeple kilisenin içersinden kendisine doğru gelen sıcak hava dalgası bir an için Enzo'ya anlamsız bir huzur verdi. Öncesinde yaptığı işleri ve burada olma amacını düşününce hissettiği huzur gerçekten de anlamsız kalıyordu. Pek huzur dolu bir hayatı olduğu söylenemezdi.

Kilisenin içerisi loştu ve etraftaki duvar çıkıntılarının üzerinde çok sayıda mum yanıyor, yansıttıkları ışıkla ortama gizemli bir hava katıyorlardı. Enzo'nun gözlerinin karanlığa alışması pek uzun sürmedi ve kafasını sağa sola çevirerek aradığı şeye bakınmaya başladı. En ön sırada üzerinde siyah bir pelerin ile tek başına bir adam oturmuş ellerini birbirine kavuşturarak ön tarafındaki çarmıha gerilmiş İsa Heykeli'ne doğru bakıyordu. Enzo bir yandan yürüyor bir yandan da gözlerini kısarak adamın yüzünü seçmeye çalışıyordu. Adama birkaç adım kala gözlerini kapatmış ve dudaklarını kıpırdatarak birşeyler mırıldanan bu adamın Rahip Alessandro olduğunu farketti. Rahibin yüzündeki kırışıklıklar göz kapaklarını kapattığında sanki önceye nazaran daha da belirginleşmişti. Enzo bir müddet olduğu yerde durarak rahibin duasını bitirmesini bekledi. Kimbilir belki de Enzo için dua ediyordu, bunu bölmek hiç de hoş olmazdı. Rahip Alessandro dudaklarını kıpırdatmayı kestikten sonra göz kapaklarını araladı ve sol tarafına doğru dönerek başıyla Enzo'yu selamladı. Enzo başıyla selama karşılık verdi ve tam ağzını açıp birşey söylemeye yeltenecekti ki, Rahip Alessandro'nun yerinden kalkması ile bu fikrinden vazgeçti. Rahip hiç birşey söylemeden sağ tarafta kapısı açık bir odaya dogru yürümeye başladı. Enzo rahibi takip edip etmeme konusunda bir an için kararsız kalsa da, peşinden gitmeye karar verdi.

Oda iki kişinin anca sığacağı türden küçük bir odaydı. Aslında buraya "oda" değil de "bölme" demek daha doğru olurdu. İçeride bir masa ve masanın önünde de tahta bir sandalye vardı. Masanın üzerinde birkaç adet din ile ilgili kitap ve hala yanmakta olan beyaz renkte bir mum vardı. Mumun uzun süredir orada olduğu erimiş kısımlarının mumu adeta masayla birleştirmesinden belliydi. Rahip masayı es geçerek odanın bir duvarının üzerinde asılı duran haça doğru uzandı ve haçı doksan derece sağ tarafa döndürdü. Enzo dikkatle yaşlı rahibi izliyor, kendince ne yapmaya çalıştığına anlam vermeye çalışıyordu. Rahibin haçı döndürmesi ile duvarın sol alt köşesinden hafif bir ses geldi. Enzo sesin gelmesi ile bakışlarını aniden o yöne kaydırdı. Rahip büyük bir sakinlikle sol tarafına döndü ve sağ eliyle pelerinin eteğini toplayarak dizinin üzerine çöktü. Duvardan ses gelen yere sol elini attı ve bir tuğlayı kendine doğru çekti. Tuğlayı yere koyduktan sonra elini açılan bölmenin içersine soktu ve mektup zarflarına oranla daha büyükçe olan sarı renkte bir zarf çıkardı. Sağ elini duvara dayayarak duvardan destek aldı ve zorlanarak da olsa doğrulmayı başardı. Eliyle Enzo'ya kapıyı işaret etti. Enzo arkasını döndü ve odanın kapısını yavaşça kapattı. Rahip zarfı Enzo'ya doğru uzatırken bakışlarını bu genç adama dikmişti. Adeta aniden gözlerinden çıkan bir ışıkla Enzo'yu delecek gibi bakıyordu. Enzo tedirgin bir yüz ifadesi ile sağ elini zarfa uzattı ve zarfı eline alarak incelemeye başladı. Zarfın kapağı pek de yabancısı olmadığı bir işaret ile mühürlenmişti. İçinden "Tıpkı öncekiler gibi sadece her seferinde farklı bir seramoni" diye geçirdi. Rahip, Enzo'nun düşüncelerine okurcasına hafifçe gülümsedi ve konuşmaya başladı:

"Evlat, gereken bilgiler içinde, bu sefer biraz uzun bir yolculuk olacak. Sana güveniyoruz."

Enzo kafasını onaylarcasına birkaç kez salladı. Şimdiye kadar kendisine verilen her görevi başarıyla yerine getirmişti. Bunun da üstesinden geleceğine hiç şüphesi yoktu. Ailesinden geçen genetik bir özellikti bu. Doğduğundan beri bunun için yetiştirilmiş ve sorgusuz sualsiz kendisine verilen görevleri yerine getirmişti. Tıpkı babası ve onun babası ve onun babası gibi. Kutsal bir amaç uğruna çalıştığına inanıyor, yöntemleri farklı olsa da kendisini, karşısındaki bu yaşlı adam gibi bir din adamı olarak görüyordu.

Rahibin suratındaki gülümseme daha da belirginleşti ve sağ elini hafifçe öne doğru uzattı:

"Güzel, bol şans evlat. Tanrı seni korusun."

Enzo kafasını yavaşça pederin eline doğru eğdi ve dudaklarını adamın parmağındaki yüzüğe hafifçe değdirdi.

Kurgu ~ 25
Betimleme ~ 25
İmla Kurallarına Uygunluk ~ 20
Renklendirme ~ 8
Gerekli Uzunluk ~ 10
Akıcılık ~ 10

Puan: 98.
İyi rp'ler.