Bakalım Neler Saçmalayabileceğim Serisi

Bakalım Neler Saçmalayacağım 1

Saatin hiç önemi kalmadığı zamanlardı geçirdiğim şu son günler. Kanımda dolaşan bilmediğim kimyasallar eşliğinde kötülüğü, iyiliği, aşkı, nefreti, sevgiyi, ihaneti öğrendiğim zamanlardı. Kendime sordum durdum Neden? diye. Kimsenin yüzemediği sulara girebilmiştim. Ama ben yüzme bilmezdim ki. Gökyüzünün benim için ağladığını düşünürdüm hep ama kimsenin umursamadığı birini bu kadar değerli bir şey neden umursayıp göz yaşı döksün ki? Kendimi rüzgara bıraktım, açtım yelkenlerimi yeni ufuklar keşfetmeye çıktım ama tabanımda öyle bir delik vardı ki sınırlarından çıkamadım gözlerinin. Sis dağılırken, bulutlar her zamanki beyazlığına bürünürdü. Küllerinden doğan bir anka kanatlarını açıp uçmaya hazırlanırdı. Tek bildiğim artık olmayaşındı. Giderken bıraktığın tüm şeylerin aynı görünmemesi, her rengin solmasıydı. Yavaşça tükendi ışığım artık yokum. Önümü görecek kadar bile parlamıyorum artık. Kimsesiz dünyamda kendime yetmeyecek acıyı doldurdum ciğerlerime. Ve artık gitme zamanı gelmişti her ikimiz içinde. Sessizce çekip gitmek ya da dünyaya pislik saçmak, herkese açıklamak nasıl olduğumu...

Seri olcak böyle xD
Sağ ol napalım düşüncem bu değiştiremiyorum kolayca xD

Çok güzel evet

teşekkür ederim... Başka diyecek ne var ki. O anlık duygu ve düşünce patlaması...

Süper

Bakalım Neler Saçmalayacağım 2 - Öldün



Sıkıcı bir okul gününden sonra neler yapılabilir ki? Hem de
yatılı kalıyorsan. En iyi seçenek internet kafeydi benim içinde. Süremin
bitmesine az bir zaman kala telefonum çalmaya başlamıştı. Dedem – Annemin
Babası – arıyordu. Açtım. Okula gelmişti. Beni bekliyordu. Hızlıca okula
gittim. ‘ İzin aldım. Eve gidiyoruz. ’ dedi. Ne güzeldi. Pek sevmezdim
yatakhaneyi. ‘ Neden ne oldu ki? ’ Öğrenmek gerekir ya bazı şeyleri. ‘
Babaannen – Babamın Babaannesi – öldü. ’ dedi. Ne hissettiğimi hatırlamıyorum.
Üzülmemiştim sanki. Ya da dışarı vurmadığım, gözlerimin dolmadığı – erkekler
ağlamaz – fırtınalar yaşamıştım içimden. Eve geldiğimizde bütün sokak
insanlarla doluydu. Sevdiğin ve sevmediğin insanlar. Baş sağlıkları dilendi.
Evde kadınlarla doluydu. Seni son kez görmemi istedi babam ama hayır dedim.
Seni eski halinle hatırlamam gerekirdi. Öylece yerde yatarken değil. Ölüm
belgesinin fotokopisini çektirmeye gittim. Daha sonra babam ‘ Köye gidiyoruz
sende gelmek ister misin? ’ dedi. Okuldan mı kurtulmak istedim yoksa sana karşı
son görevimi yerine getirmek mi bilmiyorum. Otobüse bindik. 15 saat Giresun
yolu. Bir otobüs dolusu insan ve köylüler. Seni uğurlamak için gelmişti. Bu
olaylardan sonra ilk ağladığım zaman amcamın bıçağı alıp karnına saplamaya
çalışmasıydı. Kendimi tutamıyordum artık. Erkekler ağlamazmış saçmalığı
kandıramazdı beni. Amcamı da kaybedemezdim ya. Dualar okundu. Mezara
yerleştirildin. Üzerine birkaç kürek kumda ben attım. Gücümün yettiği kadarını
döktüm üzerine. 2 sene geçti aradan ve işte sensiz kaçıncı bayram sabahı.
Özlemedim desem en adi yalancı ben olurum. Artık insanlar alt katımızda
toplanmayacaklar. Sen sabahları okul saatinin kaaaaç saat öncesinden bizi
kaldırmayacaksın. Ne kadar sana kızsak da her şeyi iyiliğimiz için yaptığını
biliyoruz. Seni SEVİYORUZ… Erkekler Ağlar…