Büyük Olay

Konu: Büyük Olay Cuma Eyl. 18, 2009 7:09 pm

Başım resmen çatlıyordu. Tek gözümü açıp etrafıma baktım. Kimse yoktu. Büyük ihtimalle bir yerlerde sızıp kalmışlardı. Yavaşça kalktım ve etrafıma baktım. Heryer dağınıktı. Aslında pek şaşılacak bir durum değildi bu. Çok içmiş olmalıyım ki başım çatlıyordu. Ve ayağımı kapıya geçirdim. "Lanet olsun...Off kim koydu bu kapıyı buraya!!" diye söylendim. Aslında daha çok saçmalıyordum. Belki de yeni uyanmış olmanın şaşkınlığı ve sersemliğindendi. Banyoya girip sıcak bir duş aldım. Biraz da olsa kendime gelmiştim. Her zamanki gibi siyah kısa kollu mini elbisemi giydim ve saçımı kuruttum. Büyük ihtimalle bütün gün boş boş dolanacaktım. Ayağıma kısa çorap ve Harley Davidson botlarımı giyip çantamı aldım. Yavaşça dışarıya çıktım. Önce kendime gelmem gerekiyordu. Bunun için sert bir kahve şarttı. Dışarıya çıkar çıkmaz yüzümde kocaman bir gülümseme oluştu. Hava kapalıydı. Ve büyük ihtimalle yağmur yağacaktı. Yani bu gün benim günümdü.
Bazı öğrencilerin yanımdan sessizce geçtiklerini farkettim. Dün gece ne olmuştu ki? Belki de olay çıkarmıştım. Ya da çok büyük bir hata yapmıştım. Yüzüme kimsenin bakmadığını farkettiğimde gülümsemem yüzümden silindi. Ve hızla ilerlemeye devam ettim. Yağmurun hafif hafif dokunuşlarını bedenimde hissedebiliyordum. Ancak bunu düşünemeyecek kadar şaşkındım. Merakım kuvvetlenirken farkında olmadan LeDarc cafe'ye gelmiştim bile. Yavaşça içeriye girdim. Etrafıma baktığımda cam kenarında bir masanın boş olduğunu gördüm. Hemen oraya geçtim.

Konu: Geri: Büyük Olay Cuma Eyl. 18, 2009 11:15 pm

Sessizlik. Uzun zamandır ilk kez korkutuyordu beni. Bu sessiz ve karanlık çukurda yardım etmeleri için bağırıyordum. Ancak benim de sesim çıkmıyordu. Zorladım kendimi. Yine olmadı.Ve birden karanlık beni de yuttu. Şimdi uyanmıştım. Hızla yatağımdan sıçradığım için başım döndü. Bu saçma sapan kabusların sonu gelmeliydi artık. Banyoya giderken kendime küfür etmeye başladım. Sinirlenmiştim. Yüzümü yıkadım ve karşımdaki aynaya baktım. Gözlerimin altı mosmordu. Zombi gibiydim. Hırsla aynaya yumruk attım. Kırılmıştı. Ve elim kanıyordu. Umursamadım. Ancak kendi kanımın kokusu beni ele geçirene kadar. Yüzümü birkez daha yıkadıktan sonra elime bir bez sardım ve üzerime gömleğimle kotumu giyip dışarı çıktım. Ayaklarımın beni nereye götürdüğünü bilmiyordum. Sadece yürüyordum. İnsanlar dün gece olan olay yüzünden bana ters ters bakıyorlardı. Umursamadım ve yürümeye devam ettim. Yağmurun şiddetlenmesi ile bir yerlere girmem gerektiğini anladım ve biraz ilerimdeki Le Darc'a girdim. Yağmurdan dolayı ıslanmış olan saçlarımı ellerimle silkeleyip her zamanki gibi önüme düşürdüm. Tek tek masalara göz attım. Cam kenarında oturmak istiyordum. Ancak bütün masalar doluydu. Deren bir masa dikkatimi çekti. Yavaşça oraya doğru ilerledim. Ve o tanıdık buz mavisi gözler bana dönünce yüzümde aptal bir gülümseme belirdi. "Luthièn?" dedim şaşkın bir biçimde. 1. Sınıfın sonlarına doğru aile meseleleri yüzünden İngilterede ki akademiye gitmek zorunda kalmıştım. Buradan ayrılmadan önce en samimi dostumdu. Ancak ailem öldüğünde orada kalmamın saçma olacağını düşünüp geri dönmüştüm. Bu sene. Görüşmeyeli çok değişmişti. Bu olgun çehreye yakışan bir güzellik...Konuşması için sustum.

Konu: Geri: Büyük Olay C.tesi Eyl. 19, 2009 9:20 pm

Camdan dışarıyı izlerken garson gelmişti bile. Zoraki bir gülümseme ile sert bir kahve istedim. Yağmur giderek hızlanıyordu. Ve bir an önce kahvemi içip dışarıya çıkmak istiyordum. Masalar tek tek doluyordu. Sıkılarak etrafı izlemeye devam ederken gece neler olduğuu düşünmeden edemiyordum.Bir şeyler olmuştu evet. Ama hatırlamıyordum. Benimle alakalı bir şey olup olmadığını merak ediyordum. Hüzünle bakışlarımı yine camdan dışarıya yönelttim. Uzun bir süre dışarıyı izledim. Derken bir ses beni hayaller aleminden alıp gerçek dünyaya döndürdü. "Luthièn?" Çok tanıdık geliyordu bu ses. Merakla ona döndüm. Aman Tanrım! "Xavier!" diyerek heyecanlı ve küçük bir çığlık atıverdim.Şaşkındım. Heyecanla ayaklanıp ona sıkıca sarıldım. "Ahh Xavier.Seni çok özledim." dedim hüzünle. Ve ayrılıp yüzüne baktım. Çok değişmişti. Aslında gözlerinde halen o eski Xavier'ı görebiliyordum. Ancak yüz ifadesi değişmişti. Karanlıklaşmıştı. Elini tutup onu masaya çekiştirdim. İkimizde oturduk ve ; " Bana herşeyi anlatmalısın. Buradan ayrıldıktan sonra neler oldu tek tek öğrenmek istiyorum. Hem neden telefonlarıma cevap vermedin! En yakın arkadaşım olduğunu sanıyordum. Neyse geri döndüğüne göre bunları sonraya bıraırız. Nasılsın? Ailenin öldüğünü duydum. Senin adına çok üzüldüm X. Ne zaman buraya döndün? " diye sordum. Belki çok onuşmuştum ancak en yakın arkadaşım geri dönmüştü. Artık kendimi ilk kez yalnız hissetmiyordum. Mutluydum. Ve heyecanlı. Gülümseyerek elini sıktım.

Konu: Geri: Büyük Olay C.tesi Eyl. 19, 2009 9:36 pm

Yüzündeki şaşkınlık anlaşılır gibiydi. Gülümsedim. "Xavier!" diye bağırdı heyecanla. Gülümsemem yüzümde büyürken başımı salladım. Hızla yerinden kalktı ve bana sarıldı. Sarılması ile kalbimin hızlandığını hissettim. Bir süre sarılmasının verdiği şokla tepkisiz kaldım. Sonra o ince beline kollarımı sarıp onu kendime doğru çektim. Onu çok özlemiştim. Altın sarısı saçlarını kokladım. Mmm... Her zamanki gibi vanilyalı parfümünü kullanmıştı."Ahh Xavier.Seni çok özledim." Benden ayrılırken gülümsemeye devam ettim. "Bende seni çok özledim Luthièn." dedim hüzünle. Yüzümü incelediğinin farkındaydım. Bende onu incelemeye başladım. Hiç değişmemişti. Her zamanki masum ve kırılgan ifadesine biraz olgunluk katılmıştı. Ve önceden bilmeme rağmen yeni yeni farkına vardığım güzelliği... Elimi tutup bizi masaya çekti. Elimi tutması neden yine heyecanlanmama sebep olmuştu ki? Merakla yüzümü inceledi ve sonra ; " Bana herşeyi anlatmalısın. Buradan ayrıldıktan sonra neler oldu tek tek öğrenmek istiyorum. Hem neden telefonlarıma cevap vermedin! En yakın arkadaşım olduğunu sanıyordum. Neyse geri döndüğüne göre bunları sonraya bıraırız. Nasılsın? Ailenin öldüğünü duydum. Senin adına çok üzüldüm X. Ne zaman buraya döndün? " dedi. Çok hızlı konuşmuştu. Bu yüzden ona aval aval baktığımı hissedebiliyordum. Sonra kendime gelip halen avuçlarım içineki eline bakıp; "Biliyorsun buradan aile meseleleri yüzünden ayrılmak zorunda kaldım. Ve oradaki eğitim çok farklıydı. Oldukça katı kuralları vardı. Kimseyle görüşmeme izin ermediler zaten. " dedim ve bir süre duraksadım. Ailemin ölümünden bahsetmeli miydim ona? Sonra saçmaladığımı farkettim. Hayatta tek güvendiğim kişiye bundan neden bahsetmeyecektim ki? Boğazımı temizleyip gözümü boşluğa diktim ve konuşmaya başladım. "Ailem öldü evet. Ama büyük ihtimalle nasıl öldüklerini bilmiyorsundur." dedim ve bir süre duraksadıktan sonra; "Onlar öldürüldüler." dedim ve sustum. Gözlerimdeki duygusuzluk hissedilir gibiydi. Sonra devam etmem gerektiğini düşündüm. Sesimin titremesine engel olmaya çalışarak; "Kendi istekleri ile Striogi oldular. Ancak tabi ki bu haber çabucak yayıldı. Ve Gardiyanlar evimizi bastılar ve onlar öldürdüler. " dedim. Hüzünle ona bakmaya başladım. "Ve buraya döneli sanırım bir hafta oluyor." dedim ve yine sustum. Konuşacak halde değildim.

Konu: Geri: Büyük Olay Cuma Eyl. 25, 2009 9:14 pm

Bir süre sonra onuşmaya başladı."Biliyorsun buradan aile meseleleri yüzünden ayrılmak zorunda kaldım. Ve oradaki eğitim çok farklıydı. Oldukça katı kuralları vardı. Kimseyle görüşmeme izin ermediler zaten. " dedi. Hüzünle başımı öne eğdim. O olmayınca okul çekilmez olmaya başlamıştı. O yokken yaşadığım sorunlar aklıma geldi. Yalnızlık duygusunun beni yiyip bitirmesi... Hatta bir ara onun beni bilerek terkettiğini düşünmeye başlamıştım. Özellikle benimle iletişime geçmediği zamanlarda. En yakın arkadaşımı kaybettiğimi düşünüyordum. Derken konuşması beni düşüncelerimden kurtardı. "Ailem öldü evet. Ama büyük ihtimalle nasıl öldüklerini bilmiyorsundur." dedi ve biraz duraksadı. Sonra; "Onlar öldürüldüler." dedi ve sustu. Bakışlarındaki duygusuzluk farkedilmeyecek gibi değildi. Ürperdim ve gözlerim doldu. O yokken kendimi yalnız hissetmelerim şimdi oldukça saçma geliyordu. Ben ona ihtiyacım olduğunu düşünürken meğer o bensiz bu acılara göğüs germek zorundaymış. Düşündükçe içimin parçalandığını hissettim. Onun acısı benim acımdı. "Kendi istekleri ile Striogi oldular. Ancak tabi ki bu haber çabucak yayıldı. Ve Gardiyanlar evimizi bastılar ve onlar öldürdüler. " diye devam etti konuşmasına. Ancak az önceki duygusuzluğundan eser kalmamıştı. Hüzünlüydü. "Ve buraya döneli sanırım bir hafta oluyor." dedi. onuşamadığı belliydi. Çok kötü bir durumdaydı belli ki. Hızla sandalyemden kalkarak kucağına oturdum ve ona sıkıca sarıldım. Yavaşça sırtını sıvazlamaya başladım. Başına küçük bir öpücük kondurdum ve kulağına doğru ; "Her şey geçti. Artık beraberiz. Yalnız değiliz. Her şey çok daha iyi olacak. İnan bana kısa bir süre sonra çok daha iyi olacaksın." dedim ve cafedeki kişilerin bakışlarını umursamadan ona sıkıca sarılmaya devam ettim.

Konu: Geri: Büyük Olay Cuma Eyl. 25, 2009 11:00 pm

Hüzünle yere bakıyordum. Ve hızla ayaklandığını farkettim. Gözlerim yaşarmıştı ancak tam elimle silecekken bana doğru geldiğini farkettim. Merakla onu izlemeye başladım. Ve kucağıma oturup bana sıkı sıkı sarıldı. Ne olduğunu anlayamadım. Şaşkın şaşkın etrafıma bakıyordum. İnsanlar bize bakıyor ve kendi aralarında bir şeyler konuşuyorlardı. Sona bize küçümseyen bir bakış atıp kendi aralarında konuşmaya devam ediyorlardı. Ancak umursamadım. Çünkü kucağımda bir melek oturuyordu. Ve kalbim o kadar hızlanmıştı ki sanki yıllardır hiç atmamış gibi heyecan vericiydi. Uzun bir süre kendi halimdeydim. Ne bir dostum vardı ne de sevdiğim biri. Ailemin ölümü ile de iyice yalnızlığa sürüklenmiştim. Ancak buraya meleğimin yanına döndüğümde sanki eski ben oluyordum yine. Onunlayken yaşama sevincim artıyordu. Daha pozitifleşiyordum. Ve bunları düşünürken bana sıkı sıkı sarılmasının verdiği mutlulukla içim içime sığmıyordu. Ancak aklım halen ailemde olduğu için içimdeki mutluluğu dışıma yansıtamıyordum. Gözümden yaş geldiğini hissettim. Ve Luthièn konuşmaya başladı. "Her şey geçti. Artık beraberiz. Yalnız değiliz. Her şey çok daha iyi olacak. İnan bana kısa bir süre sonra çok daha iyi olacaksın." dedi sırtımı sıvazlayarak. Bundan emindim zaten. Onunlayken hiçbir şey kötü olmazdı ki zaten. O kırılgan bedenine dikkatlice sarıldım ve onu aşağıya çektim. Şimdi kundaktaki bir bebek gibi görünüyordu. Gözyaşlarımı sildim ve bedenini kendime iyice yaklaştırıp; "Sana inanıyorum." dedim ve yanağını okşamaya başladım. Onu öpmemek için kendimi zor tutuyordum. En yakın arkadaşıma karşı hissettiğim bu garip duygulara henüz alışamadım. Hafif bir teessümle onu izlemeye başladım. Bir yandan saçını okşuyor, diğer yandan da kucağımda uzanmış olan bedenini sıkıca tutup kendime doğru iyice yaklaştırıyordum.

» Büyük Ağaç